Overhandiging van de versierselen van “Chevalier dans l’Ordre national du mérite” aan Peter Louwers (17 januari 2020, Residentie van Frankrijk in Den Haag) [fr]
Op 17 januari 2020 overhandigde Luis Vassy, Ambassadeur van Frankrijk in Nederland, tijdens een receptie die op de Residentie van Frankrijk werd georganiseerd, de versierselen van “Chevalier dans l’Ordre national du mérite” aan Peter Louwers, voormalig honorair consul van Frankrijk in ’s-Hertogenbosch, voor het feit dat hij Frankrijk in deze regio heeft vertegenwoordigd.
- Peter Louwers et Luis Vassy
Peter Louwers is francofiel, spreekt vloeiend Frans en vervulde vijftien jaar lang met veel toewijding zijn functie als honorair consul. Hij was het onmisbare steunpunt voor de Franse gemeenschap in de regio Noord-Brabant.
- Photo de groupe avec les consuls honoraires aux Pays-Bas
- ONM Peter Louwers : Discours prononcé par Luis Vassy
- (PDF - 164.7 kB)
| Toespraak van Luis Vassy, Ambassadeur van Frankrijk in Nederland
Seul le prononcé fait foi |
- Toespraak van Peter Louwers
- (PDF - 290.6 kB)
Toespraak van Peter Louwers Monsieur l’Ambassadeur Madame la Consule Générale, chère Anne Chers amis collègues consuls honoraires de France Chers collègues du Consulat Général et de l’Ambassade, de l’Institut de France, d’Atout France, de Business France Chers amis du réseau français Chers amis collègues consuls honoraires de divers pays dans notre province du Brabant du Nord Lieve familie en vrienden Op 20 oktober 2018, de datum waarop mijn mandaat als consul honoraire de France à Bois-le-Duc afliep, rees bij mij de vraag : et maintenant? Etc – u kent het vervolg. Een zekere Pascal heeft daaraan enkele buitengewoon opbeurende gedachten gewijd: Rien n’est si insupportable à l’homme que d’être dans un plein repos, sans passions, sans affaire, sans divertissement, sans application. Hij vervolgt: Il sent alors son néant, son abandon, son insuffisance, sa dépendance, son impuissance, son vide. En nog dieper delvend: Incontinent il sortira du fond de son âme l’ennui, la noirceur, la tristesse, le chagrin, le dépit, le désespoir. Wat een geluk, meneer de Ambassadeur, dat u vandaag verscheen en door mij deze onderscheiding uit te reiken, mij terug geleidde naar het licht. (En ik zal meteen toegeven dat het beeld dat Pascal oproept misschien nét iets te sterk is voor de gelegenheid. Maar zelfs al heb ik die staat van volledige rust waarvan hij spreekt niet bepaald bereikt, het is waar dat het verlaten van die nabije Franse omgeving voor mij toch een zeker gevoel van verlating meebracht.) Maar klaar nu met de hyperbolen ! Ik dank u, meneer de Ambassadeur, en in u de Franse staat, voor de eervolle onderscheiding die u mij zojuist hebt uitgereikt en die ik enorm waardeer. Ik hecht eraan om in mijn dank uitdrukkelijk ook te betrekken uw voorganger Pilippe Lalliot, en zeker mijn laatste ‘baas’ Anne Genoud, die gezamenlijk het verlenen van deze onderscheiding hebben geïnitieerd. Evenals anderen die de aanvraag hebben ondersteund. Veel dank ook, dat u mij de onderscheiding persoonlijk hebt willen uitreiken tijdens deze receptie in uw prachtige Résidence, en voor uw dithyrambische woorden. En dank aan u allen, dat u de moeite hebt willen nemen om hier naar toe te komen. Dat verhoogt aanmerkelijk de algehele feestvreugde en ik ben u er mijn nederige dank voor verschuldigd. Zo wordt de eer van deze onderscheiding, en de vreugde die zij meebrengt, met u allen gedeeld. En ik ben enorm gelukkig dat al onze kinderen vandaag bij ons zijn, en onze twee kleindochters. Isabel en Zoë : ik vind het heel fijn dat jullie vandaag ook hier zijn ; misschien kunnen jullie wel zien dat Frankrijk voor mij belangrijk is – maar dat wisten jullie natuurlijk allang. Ik vind het ook fijn dat jullie vandaag wat mee-beleven van de bijzondere dingen die ik heb meegemaakt toen ik consul was, en van de bijzondere mensen die ik daarbij heb leren kennen. Ik vind het fijn dat jullie er bij zijn vandaag en ik denk ook dat jullie het niet zo gauw zullen vergeten. (Ík in elk geval niet!) Het overdragen van de liefde voor Frankrijk… dat is waarom het gaat bij de consuls. Naar ik meen sinds de jaren ’50 is Frankrijk in ’s-Hertogenbosch vertegenwoordigd geweest. Ik had dus gedurende 15 jaren de eer om daar haar vertegenwoordiger te zijn. Van 2003 tot 2018, van Madame Gazeau-Secret tot Philippe Lalliot, van Gérard Serre tot Anne Genoud. Zes ambassadeurs, zes, consuls-generaal, één consul honoraire… Ik hoop in deze tijd een bijdrage te hebben geleverd aan het welzijn van de Fransen, en aan de culturele en economische belangen van Frankrijk. Dit in veelvuldig contact met de Fransen in mijn regio, en in een evenzeer professionele als vriendschappelijke samenwerking met de mensen van het consulaat generaal, van de ambassade haar afzonderlijke afdelingen. Dit alles in het teken van wat ik – in post-Molière termen – heb willen beschouwen als “le Team France”, allen verenigd voor het zelfde doel. Ik beschouw deze onderscheiding als een erkenning van het belang van het werk van de honoraire consuls, samen met de ambassade en het consulaat-generaal. Ah!, de bezoeken aan onze regio met de opeenvolgende ambassadeurs, de onthulling van het monument voor de Franse soldaten overleden in … 1794, de herdenkingen op 4 mei in Kamp Vught, de korte toespraak die ik heb mogen houden vanaf het bordes van de Bossche stadhuis na Charlie Hebdo, de jaarlijkse réunions consulaires, dat fantastische werkbezoek van de consuls honoraires aan Parijs, samen met Anne die voor ons vele deuren opende, de dîners en déjeuners hier, of in het Waalse Weeshuis, de galettes des rois, de avonden van de beaujolais primeur, de gedachtewisselingen met de Fransen uit de regio… souvenirs, souvenirs, souvenirs!, zoals Johnny zei tijdens zijn tour La Lorada na het nummer “Tes tendres années”. Deze 15 jaren maken mij trots. En met diezelfde trots zal ik de onderscheiding dragen die u mij zojuist hebt uitgereikt, meneer de Ambassadeur. Dit gezegd zijnde, kan ik het niet laten om een klein zorgpuntje hier met u te delen. (Ik hoor ergens al een zucht – van Anne? Of van een van de collega’s? “Ah! Daar heb je hem weer! Nog steeds!”) Welnu: Sedert 2012 is het gelukt om de activiteiten van de Franse Kamer van Koophandel ook gericht te krijgen op gebieden buiten de Randstad, en in het bijzonder naar Noord-Brabant. Patricia Schneiders et Leontine van Eerden, die indertijd vanuit de Kamer mijn medeplichtigen waren, zullen het zich herinneren. Maar ik heb de indruk dat op het ogenblik de Kamer enigszins aan het afdrijven is van die goede koers: Ik tel niet meer dan één enkel evenement in Brabant in 2018, en eveneens slechts één evenement in 2019, Dat zijn er dus 2 op een totaal van 34, dat terwijl onze provincie toch de tweede motor is van de Nederlandse economie. Laten we maar zeggen : werk aan de winkel voor mijn opvolger Ferry ! Consul honoraire, of ancien consul honoraire, én Chevalier de l’Ordre national du mérite, dit Franse aspect zal een blijvend aspect van mijn leven zijn. Nogmaals dank, Anne, monsieur l’Ambassadeur en u allen. Maar mijn laatste woord vandaag is voor mijn dierbare collega’s consuls honoraires. Dank voor jullie confraternité en voor jullie vriendschap in onze groep die zo hecht is geworden in de jaren die wij samen doorbrachten. En zo sprak hij, die was de Laatste Consul Honoraire de France à Bois-le-Duc. |